Yenileşim ile dolan günlerden merhaba;
Umut ve hayaller korku olabiliyormuş kimi zaman, bilmiyordum! Oysa hayal kurmaktan hiç korkmamıştım ben. Utanıp usulca başımı önüme eğerek bir adım geri adım atmak ne kadar da zormuş.
Anı yaşadığım zamana küsüm şu an, tıpkı bir çocuk gibi boyun büküp, somurtuyorum. Onun beni taktığı yok farkındayım, fakat hiç mi ortak bir yol bulamayız?
Çok ileride küçük bir ışık var biliyorum, sadece biraz fazla mı sabırsızım?
Yorumlar
Yorum Gönder